عکاسی خیابانی یا street photography به عنوان هنر عکاسی از زندگی روزمره مردم شناخته می شود.
سوژه های عکاسی خیابانی، چیزهایی مانند نماد های مذهبی مثل نمای مسجد و کلیسا، چهره های خاص از قبیل کودک بازیگوش و افراد مسن و فرتوت، کارگران در حین کار، ورزشکاری در حال ورزش، مراکز خرید و… هستند. هدف اصلی به تصویر کشیدن مردم در زندگی عادیشان است. و پوشش یک اتفاق عجیب یا غیر منتظره را رقم نمی زند.
تاریخچه عکاسی خیابانی
سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ نقطه اوج شکوفایی عکاسی خیابانی بود که در آن زمان لوئی داگر عکس «بلوار دو معبد» را در آن زمان به ثبت رساند.
از عکاسان خیابانی می توان دوروتیا لانگ، فریدمن، بروس گیلدن و ویلیام کلاین را نام برد. که هرکدام روش های مختلف و منحصر به فرد خود را داشتند.
تجهیزات عکاسی خیابانی
آنچه روشن و قابل فهم است باید تجهیزت کافی همچون دوربین، لنز مناسب، سه پایه و درصورت نیاز تجهیزات نورپردازی برای عکاسی درنظر گرفت.
در هنرعکاسی خیابانی آموزش و تمرین کافی، انتخاب سوژه مناسب و نورپردازی صحیح از مواردی است که می تواند به شما کمک کند تا تصاویر قابل قبولی برای ارائه داشته باشید.
امروزه این نوع عکاسی در شبکه های اجتماعی مخصوصا اینستاگرام بیشتر مورد پسند عموم مردم قرارگرفته و همچنین در صنعت هایی مانند صنعت مدلینگ به کار می رود.
مثلا برای تبلیغ یک لباس از لوکیشن هایی مانند خیابانها یا نمای ساختمان برای بکگراند عکاسی استفاده می کنند.
عکاسی خیابانی در بعضی کشورها ممنوع و شامل جریمه های سنگین است. چون به نوعی عکاسی از سوژه، وارد شدن به حریم آن محسوب می شود و درصورت نارضایتی، عکاس باید آن را پاک کنند. خوشبختانه در ایران این قانون یا مشابه آن برای عکاسان وجود ندارد. اما در محیط عکاسی دقت کنید.
